Projektanci Małego Pałacu Sportu nawiązali w swej budowli do klasycznego elementu architektury rzymskiej – kopuły starożytnego Panteonu, ale odjęli typowy dla niej monumentalizm i patos. Z zewnątrz niepozorna, lekka hala o płaskim dachu wygląda jak stworzony z betonu namiot. W środku natomiast kopuła o średnicy 60 metrów, unosząca się na wysokość 21 metrów, przywołuje  odległe skojarzenie ze wspomnianym zwieńczeniem Panteonu i jego okrągłym oculusem w środku, z tym tylko, że zamiast kasetonów rozpościera się nad głową patrzącego wyrafinowana, zwężająca się ku środkowi siatka. Kopuła wspiera się na żelbetowych, pochylonych podporach w kształcie litery Y. Z zewnątrz widoczny jest okalający ją murowany pierścień, w którym znajdują się pomieszczenia szatni i zaplecze gospodarcze, natomiast część górną wypełniają tafle szkła. 

Hala może obecnie pomieścić 3,1 tysiąca widzów, ale ongiś była w stanie przyjąć nawet 5 tysięcy kibiców. Dziś „nadgryziona” zębem czasu, poczerniała, otoczona zaniedbanymi trawnikami, nie jest miejscem turystycznych wypadów. Ściąga co najwyżej tych, których interesuje współczesna architektura, albo tych, którzy podążają do znajdującego się w pobliżu muzeum sztuki XXI wieku - MAXXI. Jej właścicielem jest miasto, a użytkownikiem pierwszoligowy klub siatkarski M.Roma Volley.

W momencie, gdy budowla została oddana do użytku (1960), światowa prasa rozpisywała się o jej wspaniałej formie, doskonałej konstrukcji, określając ją mianem architektonicznego dzieła sztuki. Projektantowi – Luigiemu Nerviemu zapewniła czołowe miejsce w historii architektury XX wieku. I nie bez powodu – umiał on bowiem w doskonały sposób zespolić artystycznego ducha z nowatorską konstrukcją. Ten dojrzały już wtedy, prawie 70-letni inżynier o artystycznych ambicjach, stworzył arcydzieło w dziedzinie architektury i statyki, wykorzystując przy tym tani materiał – żelbet. Ideą przewodnią było skonstruowanie kopuły, która sprawiałaby wrażenie, że nie spoczywa na żadnych podporach, lecz jest niejako zawieszona w powietrzu. I Nervi marzenie to zrealizował. Najlepiej przekonać się o tym można w trakcie meczów rozgrywanych o zmierzchu. Hala, rozjarzona wydobywającym się z wnętrza i przenikającym przez szklaną fasadę światłem, przypomina statek kosmiczny – fruwający spodek, który za chwilę osiądzie na ziemi. Do dziś, pomimo zaniedbania, jest zapewne jedną z najbardziej eleganckich budowli przełomu lat 50. i 60. XX wieku, obiektem stanowiącym wzór dla tego typu założeń na całym świecie.

Niestety, hala nie jest dostępna dla zwiedzających.